کایروپرکتیک چیست؟

دیگر نگران کمردرد، پادرد و سردردها‌ی مزمن خود نباشید، چون با کایروپرکتیک به راحتی درمان می‌شوند. پزشکان در آینده دیگر هیچ دارویی تجویز نخواهند کرد، بلکه بیماران را به مراقبت از قالب انسانی خود از طریق رعایت برنامه صحیح غذایی و راه های مختلف پیشگیری از بیماری‌ها تشویق خواهند کرد.

لغت کایروپرکتیک (chiropractic) ریشه یونانی دارد. chiro به معنای دست و practic به معنای توسط دست انجام دادن است.

کایروپرکتیک عبارت است از علم شناخت مفاصل بدن، به ویژه ستون فقرات و هماهنگ کردن آن ها به منظور پیشگیری و درمان. البته تنظیم و تطبیق مفاصل و استفاده آن در علم پزشکی به 2000 سال قبل برمی‌گردد.

روش کایروپرکتیک بر این نظریه استوار است که بدن انسان دارای یک قدرت درونی برای درمان بیماری هاست و دستگاه عصبی، نقش مهمی را در حفظ سلامتی ایفا می کند. اما جابجایی های خفیف مفاصل بدن و یا حرکات نامناسب بدنی، بر روی جریان الکتریکی اعصاب اثر گذاشته و باعث اختلال در سلامت انسان می شود.

درمانگر در این روش با اصلاح وضعیت استخوان ها ، عضلات ، اعصاب ، مفاصل و به خصوص ستون فقرات، باعث بهبود عملکرد دستگاه عضلانی اسکلتی و اعصاب و بازگرداندن سلامتی به بیمار می شود.

تاریخچه کایروپرکتیک

بقراط پدر علم طب، با انجام دادن مانورهایی روی ستون فقرات و مفاصل به درمان خیلی از بیماری ها می‌پرداخته‌است و پس از او ابوعلی سینا، پزشک بزرگ ایرانی نیز از این روش ها استفاده می کرده‌ است.

تئوری جدید کایروپرکتیک در سال 1895 میلادی توسط "دانیل دیوید پلامر" پایه گذاری شد.

این روش به سرعت در دنیای مدرن پیشرفت کرد و اولین دانشکده کایروپرکتیک توسط پلامر در سال 1897 تاسیس شد.

پلامر معتقد بود که وظیفه اولیه یک درمانگر کایروپرکتیک، درمان بیماری ها نیست، بلکه درمان اختلالات عصبی ناشی از جابجایی ناچیز مفاصل است.

در ایران هم این رشته، در سال 1980 به طور رسمی توسط وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی مورد تایید قرار گرفت.

وسایل مورد نیاز در کایروپرکتیک

متخصص کایروپرکتیک، بعد از این که انحراف موجود در مهره‌های بدن را شناسایی کرد، با فشار قابل توجهی که بوسیله دست اعمال می‌کند، مهره‌ها را به‌ جای اولیه خود باز می‌گرداند. این تنظیم همزمان با کاهش فشار بر روی اعصاب، باعث ردیف شدن مجدد مهره‌ها شده و تحرک فرد را افزایش می‌دهد و باعث کم شدن درد و خشکی و گرفتگی می‌گردد.

کایروپرکتیک کمک می‌کند تا شما به اهمیت حرکت سالم، نحوه صحیح قرار گرفتن بدن و ورزش‌های تقویتی پی ببرید. روش‌هایی از قبیل گرمای مرطوب، کیسه یخ، ماساژ و کشش ممکن است به کار گرفته شود تا باعث کاهش درد، بی‌حسی و تحریکات عصبی شده و یا به بازگشت تعادل ستون فقرات کمک کند.

پزشک کایروپرکتیک با بررسی تاریخچه بیماری، رادیوگرافی، ام‌آرآی (MRI) و ای ام جی (EMG) و انجام معاینات محلی ارتوپدی اعصاب و دیگر آزمایش های پاراکلینکی به منشا بیماری پی می‌برد و به معالجه می‌پردازد.

انواع درمانگران کایروپرکتیک

گروه اول: به صورت سنتی معتقدند ریشه بیماری ها در جابجایی مختصر مفاصل از محل طبیعی خود است و بهترین درمان آن، جا انداختن این جابجایی است.

گروه دوم: از ترکیبی از روش های سنتی و پیشرفته استفاده می کنند.

کایروپرکتیک امروزه طرفداران بیشتری پیدا کرده است. موفقیت در درمان و رضایت بیماران، راه ورود به گروه خدمات درمانی را برای درمانگران این روش هموار کرده است و بیشتر آنها با پزشکان همکاری می کنند.

روش های کایروپرکتیک

مانیپولاسیون : به معنی حرکت با دامنه کم، ولی با سرعت زیاد است. این حرکات، مفصل را بیشتر از چیزی حرکت می‌دهد که عضلات این کار را انجام می‌دهند، اما بدون آسیب به رباط.

موبیلیزاسیون : حرکاتی که توسط درمانگر با هدف افزایش دامنه حرکت مفصل در محدوده حرکات طبیعی مفصل انجام می‌شود.

علت بیماری ها از نظر درمانگران کایروپرکتیک

در این روش معتقدند که بسیاری از بیماری ها در اثر اختلال در سیستم عصبی ایجاد می‌شوند. این اختلالات در اثر به هم ریختن ساختمان طبیعی اسکلت و عضلات به وجود می‌آیند و می‌توانند قسمت های مختلفی از بدن را دچار بیماری کنند.

بدن ما برای نشستن طولانی مدت طراحی نشده است، اما زندگی مدرن امروزی باعث شده است که ما بیشتر وقت خود را در کم تحرکی بگذرانیم، مانند نشستن در پشت میز کار، در ماشین، یا حتی در منزل. این وضعیت ها باعث کشش غیر طبیعی ستون مهره ها شده و ستون مهره ها از وضعیت طبیعی خود جابجا می‌شوند. در چنین وضعیتی، ستون فقرات انعطاف طبیعی خود را از دست می‌دهد.

علاوه بر این، تغذیه نادرست، آلودگی هوا و استرس های مزمن بر روی سیستم اعصاب اثر گذاشته و باعث عملکرد ناقص این سیستم در موقعی می‌شود که بدن برای جبران آسیب های وارده نیاز به عملکرد درست آن دارد.

این خود باعث شیوع بیماری های مزمن و تحلیل برنده ای شده است که ما امروز با آن مواجه هستیم.

اثرات کایروپرکتیک

بهترین اثر کایروپرکتیک بر روی کمردرد حاد، درد گردن و سردردهای ناشی از استرس است. برخی از شواهد نشان می‌دهند که در این موارد، روش کایروپرکتیک حتی از درمان های رایج پزشکی موثرتر است.

بیشترین اثر کایروپرکتیک بر روی اختلالات عضلانی و اسکلتی مانند صدمه به تاندون ها و رباط ها است. این روش همین اثر را بر روی بیماری های گردن، سر و بازو، به خصوص میگرن، سردردهای تنشی، سفتی گردن و کجی گردن دارد.

نواحی دیگری که در خارج از محدوده ستون فقرات قرار دارند و این روش درمانی بر روی آنها اثربخشی خوبی دارد عبارتند از: زانو ها، مچ، آرنج، مچ پا و سایر مفاصل.

شواهد نشان می دهند که کایروپرکتیک برای درمان بیماری هایی که تحت تاثیر عصب واگ هستند، مانند گاستریت ( التهاب معده )، آسم یا آلرژی ها هم موثر است.

برای اثربخشی بیشتر، گاهی اوقات این روش را همراه با طب سوزنی انجام می‌دهند.

اصلاح وضعیت ستون فقرات با استفاده از روش کایروپرکتیک می‌تواند سطح واسطه های التهابی (پروستاگلاندین ها) را کاهش و بتااندورفین (کاهش دهنده های طبیعی درد) را افزایش دهد. تمام این موارد حداقل باعث کاهش درد در بدن می‌شوند.

مهم ترین محل های اثرگذارنده در کایروپرکتیک

- نخاع، به وسیله ستون فقرات محافظت می‌شود و شاهراه اصلی سیستم عصبی شماست که تمامی احساسات، حرکات و فعالیت‌های کل بدن را کنترل می‌نماید و مسلما با یک ستون فقرات سالم و طبیعی ، بدن شما توانایی بیشتری در بهبود یافتن خواهد داشت.

- دیسک‌ها، موجب کاهش اصطکاک بین مهره‌ها می‌شوند و اگر به هر دلیلی متورم و یا از هم گسسته شوند، بر روی اعصاب و یا نخاع فشار وارد می‌آورند و منجر به درد یا بی‌حسی در نواحی گردن، کمر، بازوها و پاها می‌شوند.

- استخوان‌های ستون فقرات (که به شکل مهره‌هایی روی هم قرار گرفته‌اند) ممکن است دچار انحراف شوند و همین امر به اعصاب بدن آسیب می‌رساند و منجر به کشیدگی غیر متعادل عضلات و درد شدید می‌شود.

- ماهیچه‌های نگهدارنده و رباط‌های متصل کننده مهره‌ها، ممکن است کشیده و یا پاره شوند که در این صورت مهره‌ها حمایت و توانایی حرکت لازم را از دست داده و از نظر حرکتی محدود می‌شوند.

- اعصاب حامل پیام، می‌توانند تحریک، فشرده یا کشیده شوند که این موضوع می‌تواند موجب بروز درد، بی‌حسی و یا سوزش در کمر و یا سایر اعضای بدن گردد.

موارد استفاده کایروپرکتیک

روش کایروپرکتیک در موارد زیر قابل استفاده است :

-آرتریت (التهاب مفاصل)

- آسم

- کمردرد

- شب ادراری

- برونشیت

- بورسیت (التهاب کپسول مفصل)

- سندرم تونل کارپال (درد شدید در ناحیه مچ دست)

- جابجایی دیسک گردن

- سندرم خستگی مزمن

- سرفه

- سرگیجه

- گوش درد

- غش

- سردرد و میگرن

- فشار خون بالا

- اختلال بیش فعالی

- سوء هاضمه

- کولیک اطفال

- نازایی

- مشکلات قاعدگی

- ام اس

- گرفتگی عضلانی

- نورالژی (درد ریشه عصب)

- پوکی استخوان

- دردهای مزمن و طولانی مدت

- ذات الریه

- مشکلات بارداری

- مشکلات یائسگی

- کشیدگی و التهاب تاندون

- درد سیاتیک

- بیماری التهاب مفصل فک

اکسیژن درمانی

---

اکسیژن درمانی عبارت است از تجویز اکسیژن با غلظت بیش از آنچه که در هوا وجود دارد. هدف از اکسیژن درمانی انتقال کافی اکسیژن به خون، کاهش کار دستگاه تنفسی و کاهش فشار بر میوکارد (یکی از لایه های عضلانی قلب) می باشد.

---

حمل اکسیژن به بافت ها به عواملی نظیر برون ده قلب، میزان اکسیژن شریانی (سرخرگی)، غلظت هموگلوبین و نیازمندی های متابولیکی بدن بستگی دارد. در اکسیژن درمانی، باید به تمام عوامل فوق توجه نمود.‏

در مواردی همچون تسریع در بهبودی پس از عمل جراحی ، میگرن، آلزایمر و ام ‌اس (MS) نیز تحقیقات روی اثر درمانی این روش همچنان ادامه دارد.

 

موارد مصرف اکسیژن درمانی

استفاده از اکسیژن پرفشار سابقه‌ای طولانی دارد که در درمان آمبولی هوا به کار گرفته می‌شد. آمبولی هوا شرایطی است که معمولا غواصانی که به اعماق آب می‌روند و سپس با سرعت زیاد به سطح آب بازمی‌گردند، دچار آن می‌شوند. در این حالت، به علت پیدایش حباب‌های کوچک هوا در جریان خون، خون به اعضای حیاتی بدن نمی‌رسد و سبب مرگ فرد می شود. اکسیژن پرفشار می‌تواند اندازه این حباب ها را کوچک کند و در نتیجه جریان خون به شرایط عادی باز گردد.

 

سایر استفاده‌های این روش شامل موارد زیر است:

- به عنوان پادزهر در مسمومیت با گازهای سمی به ویژه گاز مونواکسید کربن

- ضدعفونی‌کننده به ویژه در برابر میکروب‌های بی‌هوازی (میکروب‌هایی که در برابر اکسیژن توان مقاومت ندارند)‌

- کاهش تورم و تجمع مایعات در بافت‌های بدن که در بهبود سوختگی‌ها کمک‌ می کند

- بهبود هیپوکسمی (کاهش فشار اکسیژن خون سرخرگی)

تغییر در تعداد یا الگوی تنفس ممکن است به علت هیپوکسمی باشد. علائم هیپوکسی شامل: پرخاشگری، عدم هوشیاری، گیجی، خواب آلودگی، کما، تنگی نفس، افزایش فشار خون، بی نظمی ضربان قلب و تعریق شدید می باشد

‏هیپوکسی در صورت شدید بودن می تواند زندگی فرد رابه مخاطره بیاندازد. با پیشرفت سریع هیپوکسی، تغییراتی در سیستم عصبی مرکزی ایجاد می شود. بیمار دچار ناهماهنگی حرکات و اختلال هوشیاری می شود.

در هیپوکسی مزمن (مانند آن چه که در بیماری های انسداد مزمن ریه دیده می شود) ممکن است خستگی، خواب آلودگی، بی تفاوتی، بی توجهی و تأخیر در واکنش ها به وجود آید.

اکسیژن درمانی کوتاه مدت می تواند برای گروه کوچکی از بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسداد ریوی مفید باشد.

 

موارد احتیاط در اکسیژن درمانی

بیمارانی که سابقه تشنج داشته‌اند یا دچار تشنج می‌شوند و بیماران مبتلا به آمفیزم (نوعی بیماری ریوی ناشی از تجمع هوا در ریه‌ها که در بیشتر موارد، ناشی از مصرف سیگار است)‌ نباید از این روش استفاده کنند.

همچنین سابقه تجمع مایع در سینوس‌ها، گوش و سایر حفرات بدن، سابقه جراحی‌های چشمی یا داشتن بیماری‌های چشم، استفاده از داروهای شیمی‌درمانی و داروی دی‌سولفیرام (در درمان الکلسیم کاربرد دارد)‌ هم از دیگر موارد منع استفاده از این روش هستند.

در ضمن خانم‌ها بهتر است در دوران بارداری از این روش استفاده نکنند.

همانند سایر داروها، پرستار اکسیژن را با احتیاط تجویز نموده و به دقت اثرات آن را روی بیمار ارزیابی می کند. اکسیژن نیز یک دارو است و فقط باید توسط پزشک تجویز شود.

بیماران مبتلا به اختلالات تنفسی، اکسیژن را فقط به منظور افزایش فشار اکسیژن خون شریانی تا بازگشت آن به حد طبیعی دریافت می کنند.

افزایش اکسیژن هوای دم، به میزان اکسیژن گلبول های قرمز خون یا پلاسما نمی افزاید. در عوض مقادیر افزایش یافته ی اکسیژن، ممکن است اثرات سمی روی ریه ها و سیستم عصبی مرکزی بگذارد یا سیستم تهویه بدن را تضعیف کند.

هنگام تجویز اکسیژن، بیمار باید از نظر نشانه های عدم کفایت در اکسیژناسیون مورد بررسی قرار گیرد. بنابراین پرستار مرتبا بیمار را از نظر علایم گیجی، بی قراری، خواب آلودگی، تعریق، رنگ پریدگی، بی نظمی ضربان قلب و افزایش فشار خون بررسی می کند.

 

مسمومیت با اکسیژن

مسمومیت با اکسیژن زمانی روی می دهد که، اکسیژن با غلظت بالای بیش از 50 درصد به مدت طولانی ای بیش از 48 ساعت تجویز شود. مسمومیت با اکسیژن در اثر تولید بیش از حد رادیکال های آزاد اکسیژن ناشی از متابولیسم سلولی به وجود می آید. اگر مسمومیت با اکسیژن درمان نشود، این رادیکال ها می توانند به شدت به سلول ها صدمه زده و یا آن ها را از بین ببرند. آنتی اکسیدان ها همانند ویتامین ‏E و C‏ و بتاکاروتن ممکن است اثر دفاعی در مقابل رادیکال های آزاد اکسیژن داشته باشند.

متخصص تغذیه در مرکز درمانی می تواند رژیم غذایی بیمار را تنظیم کند تا غنی از آنتی اکسیدان ها باشد. مکمل ها نیز برای بیماران کم اشتها یا ناتوان موجود هستند.

علائم و نشانه های مسمومیت با اکسیژن شامل احساس ناراحتی در زیر جناغ ، تنگی نفس، بیقراری، خستگی، ضعف و مشکلات تنفسی پیشرونده می باشند.

بیمار باید هر 6 ماه یا بیشتر جهت پیگیری درمان به پزشک مراجعه کند. گازهای خون و تست های آزمایشگاهی به طور مرتب باید بررسی شوند.

اکسیژن درمانی عبارت است از تجویز اکسیژن با غلظت بیش از آنچه که در هوا وجود دارد. هدف از اکسیژن درمانی انتقال کافی اکسیژن به خون، کاهش کار دستگاه تنفسی و کاهش فشار بر میوکارد (یکی از لایه های عضلانی قلب) می باشد.

حمل اکسیژن به بافت ها به عواملی نظیر برون ده قلب، میزان اکسیژن شریانی (سرخرگی)، غلظت هموگلوبین و نیازمندی های متابولیکی بدن بستگی دارد. در اکسیژن درمانی، باید به تمام عوامل فوق توجه نمود.‏

در مواردی همچون تسریع در بهبودی پس از عمل جراحی ، میگرن، آلزایمر و ام ‌اس (MS) نیز تحقیقات روی اثر درمانی این روش همچنان ادامه دارد.

موارد مصرف اکسیژن درمانی

استفاده از اکسیژن پرفشار سابقه‌ای طولانی دارد که در درمان آمبولی هوا به کار گرفته می‌شد. آمبولی هوا شرایطی است که معمولا غواصانی که به اعماق آب می‌روند و سپس با سرعت زیاد به سطح آب بازمی‌گردند، دچار آن می‌شوند. در این حالت، به علت پیدایش حباب‌های کوچک هوا در جریان خون، خون به اعضای حیاتی بدن نمی‌رسد و سبب مرگ فرد می شود. اکسیژن پرفشار می‌تواند اندازه این حباب ها را کوچک کند و در نتیجه جریان خون به شرایط عادی باز گردد.

سایر استفاده‌های این روش شامل موارد زیر است:

- به عنوان پادزهر در مسمومیت با گازهای سمی به ویژه گاز مونواکسید کربن

- ضدعفونی‌کننده به ویژه در برابر میکروب‌های بی‌هوازی (میکروب‌هایی که در برابر اکسیژن توان مقاومت ندارند)‌

- کاهش تورم و تجمع مایعات در بافت‌های بدن که در بهبود سوختگی‌ها کمک‌ می کند

- بهبود هیپوکسمی (کاهش فشار اکسیژن خون سرخرگی)

‏هیپوکسی در صورت شدید بودن می تواند زندگی فرد رابه مخاطره بیاندازد. با پیشرفت سریع هیپوکسی، تغییراتی در سیستم عصبی مرکزی ایجاد می شود. بیمار دچار ناهماهنگی حرکات و اختلال هوشیاری می شود.

در هیپوکسی مزمن (مانند آن چه که در بیماری های انسداد مزمن ریه دیده می شود) ممکن است خستگی، خواب آلودگی، بی تفاوتی، بی توجهی و تأخیر در واکنش ها به وجود آید.

اکسیژن درمانی کوتاه مدت می تواند برای گروه کوچکی از بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسداد ریوی مفید باشد.

موارد احتیاط در اکسیژن درمانی

بیمارانی که سابقه تشنج داشته‌اند یا دچار تشنج می‌شوند و بیماران مبتلا به آمفیزم (نوعی بیماری ریوی ناشی از تجمع هوا در ریه‌ها که در بیشتر موارد، ناشی از مصرف سیگار است)‌ نباید از این روش استفاده کنند.

همچنین سابقه تجمع مایع در سینوس‌ها، گوش و سایر حفرات بدن، سابقه جراحی‌های چشمی یا داشتن بیماری‌های چشم، استفاده از داروهای شیمی‌درمانی و داروی دی‌سولفیرام (در درمان الکلسیم کاربرد دارد)‌ هم از دیگر موارد منع استفاده از این روش هستند.

در ضمن خانم‌ها بهتر است در دوران بارداری از این روش استفاده نکنند.

همانند سایر داروها، پرستار اکسیژن را با احتیاط تجویز نموده و به دقت اثرات آن را روی بیمار ارزیابی می کند. اکسیژن نیز یک دارو است و فقط باید توسط پزشک تجویز شود.

بیماران مبتلا به اختلالات تنفسی، اکسیژن را فقط به منظور افزایش فشار اکسیژن خون شریانی تا بازگشت آن به حد طبیعی دریافت می کنند.

افزایش اکسیژن هوای دم، به میزان اکسیژن گلبول های قرمز خون یا پلاسما نمی افزاید. در عوض مقادیر افزایش یافته ی اکسیژن، ممکن است اثرات سمی روی ریه ها و سیستم عصبی مرکزی بگذارد یا سیستم تهویه بدن را تضعیف کند.

هنگام تجویز اکسیژن، بیمار باید از نظر نشانه های عدم کفایت در اکسیژناسیون مورد بررسی قرار گیرد. بنابراین پرستار مرتبا بیمار را از نظر علایم گیجی، بی قراری، خواب آلودگی، تعریق، رنگ پریدگی، بی نظمی ضربان قلب و افزایش فشار خون بررسی می کند.

مسمومیت با اکسیژن

مسمومیت با اکسیژن زمانی روی می دهد که، اکسیژن با غلظت بالای بیش از 50 درصد به مدت طولانی ای بیش از 48 ساعت تجویز شود. مسمومیت با اکسیژن در اثر تولید بیش از حد رادیکال های آزاد اکسیژن ناشی از متابولیسم سلولی به وجود می آید. اگر مسمومیت با اکسیژن درمان نشود، این رادیکال ها می توانند به شدت به سلول ها صدمه زده و یا آن ها را از بین ببرند. آنتی اکسیدان ها همانند ویتامین ‏E و C‏ و بتاکاروتن ممکن است اثر دفاعی در مقابل رادیکال های آزاد اکسیژن داشته باشند.

متخصص تغذیه در مرکز درمانی می تواند رژیم غذایی بیمار را تنظیم کند تا غنی از آنتی اکسیدان ها باشد. مکمل ها نیز برای بیماران کم اشتها یا ناتوان موجود هستند.

علائم و نشانه های مسمومیت با اکسیژن شامل احساس ناراحتی در زیر جناغ ، تنگی نفس، بیقراری، خستگی، ضعف و مشکلات تنفسی پیشرونده می باشند.

بیمار باید هر 6 ماه یا بیشتر جهت پیگیری درمان به پزشک مراجعه کند. گازهای خون و تست های آزمایشگاهی به طور مرتب باید بررسی شوند.

تفاوت آنفلوآنزا و سرماخوردگی

آنفلوآنزا و سرماخوردگی با این که علائمی مشابه هم دارند، ولی تفاوت هایی هم دارند که ما در این مقاله به انها می پردازیم.

سرماخوردگی چیست؟

در مورد سرماخوردگی باید گفت که بالغین 2 تا 4 بار در سال و کودکان 6 تا 10 بار در سال، سرما می خورند. اصولا افرادی که دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند، زودتر سرما می خورند.

ویروس، عامل ایجاد سرماخوردگی است. سرماخوردگی با آنتی بیوتیک درمان نمی شود، بلکه باید صبر کرد تا خودش خوب شود.

اگر شما با یک فرد سرماخورده دست بدهید و سپس همان دست را به چشم، دهان و یا زخم باز خود بزنید، ویروس را به داخل بدن خود وارد کرده اید. همچنین ممکن است با تنفس هوای آلوده، قطرات محتوی ویروس را وارد بدن خود کنید.

خارش چشم، آب ریزش بینی ، سرفه، گرفتگی صدا ، اشک ریزش، خستگی و گاهی تب از علائم سرماخوردگی می باشند. این علائم 7 تا 10 روز طول می کشند.

برای درمان، بهتر است مایعات زیادی بنوشید و استراحت کنید. اگر بعد از 10 روز خوب نشدید، نزد پزشک بروید.

آنفلوآنزا چیست؟

آنفلوآنزا هم شبیه به سرماخوردگی می باشد، اما علائم آن شدیدتر است. ویروس آنفلوآنزا در اواخر پاییز تا اوایل بهار زیادتر است. ویروس ها انواع مختلفی دارند و بوسیله قطرات دهان و یا بینی پخش می شوند. اگر شخص مبتلا به آنفلوآنزا، عطسه یا سرفه کند، ویروس در هوا پخش می شود.

آنفلوآنزا از روز اول با علائم شروع می شود و روز پنجم ما متوجه بیماری خود می شویم. جالب است بدانید که  ازروز اول تا پنجم، ویروس می تواند پخش شود.

علائم آنفلوآنزا، عبارت است از تب، سردرد، درد بدن، احساس خستگی، گرفتگی صدا و علائم شبیه سرماخوردگی. افرادی که دچار آنفلوآنزا شده اند، غالبا نمی توانند فعالیت های روزمره خود را انجام بدهند.

آنتی بیوتیک برای درمان این بیماری مفید نیست. تزریق واکسن آنفلوآنزا و مصرف برخی داروها برای کوتاه کردن مدت بیماری خوب است. ولی بهترین کار، خوب استراحت کردن است، زیرا آنفلوآنزا بیماری مسری می باشد و از تماس با افراد باید دوری کرد. برای بهبود این بیماری باید مایعات زیادی نوشید؛ خوب خوابید؛ غذاهای سالم خورد و از مصرف الکل و سیگار خودداری نمود.

تب معده چیست؟

مردم تفاوت سرماخوردگی، آنفلوآنزا و تب معده را نمی دانند و گاهی گیج می شوند.

تب ناشی از آنفلوآنزا بوسیله ویروس ایجاد می شود و مشکلات تنفسی رخ می دهد.

تب معده بوسیله ویروس و در اثر مصرف غذاهای فاسد و آلوده، عوارض برخی داروها و دیگر بیماری ها به وجود می آید و دستگاه گوارشی را تحت تاثیر قرار می دهد.

تب معده دارای علائمی مانند اسهال، تب، دل درد ، خستگی و تهوع است. این بیماری نیز با آنتی بیوتیک درمان نمی شود. اما بهترین درمان، جلوگیری از کم آبی بدن است. اگر تهوع دارید، بهتر است 15 دقیقه صبر کنید تا معده شما استراحت کند و آرام بگیرد. بعد آب و یا مایعات دارای الکترولیت مثل محلول او آر اس را هر 5 تا 10 دقیقه یک بار مصرف کنید تا از پر شدن معده و ایجاد حالت تهوع جلوگیری کنید.

بعد از چند ساعت که مایعات نوشیدید، بیسکوییت، نان تست شده و برنج را امتحان کنید. این یکی از بهترین رژیم ها برای افرادی که دارای تب معده هستند، می باشد. از مصرف مواد چرب و یا تند دوری کنید، زیرا ممکن است حال شما را بدتر کنند. کودکان هم باید از نوشیدن آبمیوه های صنعتی و نوشابه دوری کنند تا حالشان بدتر نشود.

اگر علائم زیر پیدا شد، حتما نزد پزشک بروید:

- استفراغ خونی

- مقدار زیادی خون در مدفوع

- بیهوش شدن وقتی که ایستاده اید

- گیجی

- درد شکمی شدید

- کودکی که به سختی می خوابد و بیدار می شود

- تب بالای 38 درجه سانتی گراد

- از دست دادن آب بدن

- تهوع بیشتر از 2 روز متوالی

جلوگیری از این بیماری بسیار مشکل است. اما بهترین کار، شستن دست ها و بعد از آن، داشتن لیوان و بشقاب، قاشق و چنگال خصوصی است.

آیا واقعا رژیم غذایی می تواند خطر سرماخوردگی یا آنفلوآنزا را کم کند؟

تغذیه صحیح و تغییر در شیوه زندگی می تواند از عطسه، آبریزش بینی، درد و سوزش بینی جلوگیری کند.

این تغییر شیوه زندگی باعث می شود که سیستم ایمنی بدن تقویت شود و از سرماخوردگی جلوگیری گردد. اما شما نباید صبر کنید تا سرما بخورید و بعد شیوه تغذیه و زندگی خود را تغییر دهید، بلکه از هم اکنون باید این تغییر را شروع کنید.

غذاها بهترین راه برای پیشگیری از بروز بیماری ها می باشند، زیرا همه آنها محتوی مقدار زیادی مواد مغذی می باشند. برای مثال خوردن یک پرتقال بسیار بهتر از خوردن یک قرص ویتامین C است، زیرا پرتقال به جز ویتامین C ، محتوی منیزیم، پتاسیم، فولات، ویتامین B6 و آنتی اکسیدان است.

درحالیکه می دانید ویتامین C برای سلامتی سیستم ایمنی بدن لازم است، اما هیچ مدرکی دال بر این نیست که ویتامین C کمک به پیشگیری از سرماخوردگی می کند.

میوه ها و سبزیجات دارای ویتامین های A، E و C می باشند و این ویتامین ها قدرت سیستم ایمنی بدن را بالا می برند.

همه ما در طول روز باید 5 وعده میوه و یا سبزی مصرف کنیم تا ویتامین، املاح، فیبر و آنتی اکسیدان ها را به مقدار کافی تامین کنیم.

شما می توانید از تکه های موز یا توت فرنگی به همراه یک لیوان آب پرتقال در صبحانه، یک خوشه انگور و یا یک عدد سیب در ناهار و تکه های گوجه فرنگی و کدو و کاهو در شام استفاده کنید. بهتر است شام خود را با یک ظرف سالاد آغاز کنید. در میان وعده ها هم می توانید از میوه ها و سبزیجات استفاده کنید.

یک رژیم متعادل می تواند شامل گوشت، ماهی، مرغ، لبنیات کم چرب، سبزیجات، میوه ها، دانه ها، آجیل و نان سبوس دار باشد.

منابع پروتئینی مانند گوشت، لبنیات، تخم مرغ و حبوبات بسیار مهم هستند. آن ها اسیدهای آمینه را می سازند و این اسیدهای آمینه، جزوی از سیستم ایمنی بدن هستند. گوشت ها همچنین دارای آهن و روی می باشند و کمبود این عناصر در رژیم غذایی، فرد را دچار نقصان در سیستم ایمنی بدن می کند.

از شکر و شیرینی ها و چربی های بد مثل چربی های اشباع دوری کنید تا سیستم ایمنی بدن شما ضعیف نگردد.

از میوه های خشک به جای شیرینی استفاده کنید.

وقتی مریض شدیم، چه کنیم؟

هرگاه که میل داشتید، غذا بخورید. سه وعده غذای اصلی را مصرف کنید.

مصرف میوه ها و سبزیجات را فراموش نکنید.

بسیار مهم است که انرژی لازم را از غذاها بدست آورید. شما در زمان مریضی، با وجودی که خوابیده اید، بدن تان به سختی فعالیت می کند و احتیاج به انرژی دارد.

باید مواظب آب بدن تان باشید. مایعات و آب زیادی بنوشید.

برای جلوگیری از سرماخوردگی چه باید کرد؟

* مواد غذایی سالم بخورید.

* دست ها را بشویید: قبل و بعد از غذاخوردن دست ها را با آب و صابون بشویید.

* به اندازه کافی استراحت کنید: اگر خواب شما کافی نباشد، مریض می شوید.

* واکسن آنفلوآنزا بزنید: تزریق واکسن برای افراد مسن و افرادیکه سیستم تنفسی آنها دچار مشکل می باشد، بسیار مهم است.

* ورزش کنید: افرادی که ورزش نمی کنند، غالبا مریض می باشند. در زمستان ورزش کنید تا سرما نخورید. می توانید پیاده روی کنید، طناب بزنید و یا کلاس ورزشی بروید.

دوری از سرماخوردگی و آنفلوآنزا

1- صابون های جامد، یکی از محل ها برای تولید مثل ویروس و یا باکتری می باشند. لذا از صابون های مایع برای شستشوی دست ها استفاده کنید.

2- لیوان مخصوص به خود داشته باشید.

3- حوله و یا دستمال مخصوص به خود داشته باشید. وقتی بینی خود را با دستمال پاک می کنید، آن را دور بیاندازید و دست خود را بشویید.

4- گاهی سرماخوردگی و آنفلوآنزا از طریق تماس دست منتقل می شوند. وقتی سرماخورده اید، از تماس بینی، دهان و چشم دوری کنید تا ویروس و باکتری ها را حمل نکنید.

5- باکتری ها و ویروس ها می توانند مدت ها در حوله زنده بمانند. پس، از دستمال های یک بار مصرف در آشپزخانه استفاده کنید.

6- برای از بین بردن باکتری و ویروس ها، اسباب بازی کودک را با آب گرم و صابون خوب بشویید.

7- اگر می خواهید عطسه کنید، ولی دستمال ندارید، به جای آنکه در دست خود عطسه کنید، بهتر است در لباس خود عطسه کنید، زیرا در این صورت آلودگی ها پخش نمی شود.

8- نرده پله ها، تلفن، صفحه کلید رایانه،  دستگیره ماشین و اتوبوس و مترو، میز کار و دستگیره در و آسانسور محل تجمع ویروس ها هستند. لذا بعد از دست زدن به این مکان ها، دست های خود را با آب و صابون بشویید.

9- آلودگی ها در فضای بسته باقی می مانند. پنجره ها را باز کنید تا هوا جریان داشته باشد.

10- از کشیدن سیگار در خانه خودداری کنید. سیگار کشیدن موجب ناراحتی سیستم تنفسی می گردد و حساسیت ویروس ها را زیاد کرده و موجب سرماخوردگی می شود.

سلامتی یکی از بزرگ ترین نعمات خداوندی می باشد. پس بیایید همه خدا را شکر گوییم.

درمان آب سیاه چشم

هر چند گلوکوم علاج قطعی ندارد، ولی درمان های رایج، بیماری را کنترل می کنند و این تأییدی بر اهمیت تشخیص و درمان زودرس است.

درمان گلوکوم را می توان به دو گروه بزرگ طبی و جراحی تقسیم کرد. درمان طبی شامل استفاده از داروها و قطره های چشمی متنوعی است که بر حسب نوع بیماری تجویز می شود. نکته مهم در درمان طبی این است که داروها باید به طور بسیار منظم و مطابق دستور چشم پزشک استفاده شوند تا از پیشرفت بیماری جلوگیری گردد. درمان های جراحی متنوعی نیز برای گلوکوم وجود دارد که بر حسب نوع گلوکوم ممکن است توسط لیزر یا عمل جراحی صورت گیرد.

روش های درمانی گلوکوم شامل موارد زیر است:

درمان دارویی:

شایع ترین نوع درمان زودرس گلوکوم، درمان دارویی است. داروهای گلوکوم به صورت قطره های چشمی و قرص تجویز می شوند. این داروها به دو شکل سبب کاهش فشار داخل چشم می شوند: بعضی باعث کاهش تولید مایع در چشم شده و بعضی به تخلیه بیشتر مایع از درون چشم کمک می کنند.

داروهای ضد گلوکوم ممکن است تا چند بار در روز تجویز شوند. بیشتر بیماران، عوارضی به داروها نشان نمی دهند، ولی بعضی از این داروها ممکن است سبب سردرد شده و یا بر روی اعضای دیگر بدن آثار سوئی داشته باشند. قطره ها ممکن است سبب سوزش و قرمزی چشم شوند.

داروهای ضد گلوکوم باید تا زمانی که به کنترل فشار داخل چشم کمک می کنند مصرف شوند. از آنجا که گلوکوم معمولا علامتی ندارد، گاهی بیماران داروی خود را قطع کرده و یا فراموش می کنند آن را مصرف کنند.

جراحی با لیزر:

جراحی با لیزر به تخلیه مایع از درون چشم کمک می کند. هر چند از این روش می توان در هر زمانی استفاده کرد، ولی معمولا بعد از درمان دارویی به کار می رود. در بسیاری از موارد، بیمار باید بعد از جراحی لیزری نیز دارو مصرف کند.

عمل جراحی:

در عمل جراحی گلوکوم، هدف ایجاد راه خروج جدیدی برای تخلیه مایع اضافی داخل چشم است. هر چند چشم پزشک در هر زمانی ممکن است تصمیم به جراحی بگیرد، ولی معمولا این کار را پس از درمان دارویی و جراحی لیزری انجام می دهد.

جراحی در کلینیک یا بیمارستان صورت می گیرد. قبل از جراحی به بیمار داروهایی جهت آرام شدن می دهند و سپس چشم توسط تزریق مواد بی حس کننده در اطراف آن، بی حس می شود.

جراح قطعه کوچکی از بافت سفیدی چشم (صلبیه) را بر می دارد و این کار باعث به وجود آمدن کانال کوچکی برای تخلیه مایع درون چشم می شود. سپس قسمت سفید چشم که برداشته شده است با لایه نازک و شفافی از ملتحمه پوشانده می شود. مایع از مجرای ایجاد شده و از زیر ملتحمه ای که روی آن را پوشانده عبور کرده و از چشم خارج می شود.

بیمار پس از جراحی باید تا چند هفته از قطره های آنتی بیوتیک و ضد التهاب برای مقابله با عفونت و تورم استفاده کند. باید توجه داشت که این قطره ها با قطره هایی که بیمار قبلا برای درمان گلوکوم مصرف می کرده است متفاوت هستند. بیمار باید در چند هفته اول پس از جراحی مرتبا توسط چشم پزشک معاینه شود.

در بعضی از بیماران، جراحی حدود 80 تا 90 درصد در کاهش فشار داخل چشمی مؤثر است. با این حال، اگر مجرای جدیدی که با جراحی به وجود آمده است مسدود شود، ممکن است به جراحی دیگری نیاز باشد. در صورتی که بیمار قبلا تحت جراحی چشمی (نظیر جراحی آب مروارید چشم) قرار نگرفته باشد، جراحی گلوکوم بهترین پاسخ را می دهد.

جراحی گلوکوم نیز مانند هر جراحی دیگری ممکن است با عوارضی همراه باشد. این عوارض عبارتند از: کاتاراکت (آب مروارید)، مشکلات قرنیه، التهاب یا عفونت داخل چشم و تورم عروق خونی پشت چشم.

البته برای هر یک از موارد گفته شده، درمان های مؤثری وجود دارد.

مام‌ها برای پوست ضرر دارند؟

تعریق فرآیندی برای تنظیم دمای بدن است. زمانی که این عرق، محیطی برای تکثیر باکتری‌ها شود، ایجاد بوی بد و ناخوشایند می‌کند. بهترین روش برای مبارزه با بوی بدن پیشگیری از وقوع آن است و برای بسیاری از افراد رعایت صحیح بهداشت، یعنی شستشوی مرتب بدن و استفاده از مواد ضد تعریق، کفایت می‌کند.

بهترین زمان برای استفاده از مواد خوشبوکننده و ضد تعریق در زیر بغل، بعد از استحمام است، زیرا این مواد مجاری غدد را می‌بندند و موجب کاهش تعریق در طول روز می‌شوند. استفاده از این مواد برای افرادی که بوی عرق آنها زیاد است مشکلی ایجاد نمی‌کند.

اسپری یا مام‌های خوشبوکننده باید روی پوست سالم استفاده شوند و اگر قسمتی از پوست بدن دارای زخم یا خراشیدگی است، نباید این مواد را در آن قسمت ها به کار برد.

استفاده از مواد خوشبوکننده برای بچه‌ها اصلا توصیه نمی‌شود، چرا که در کودکان غدد تعریق بسته است و کودکان اصلا عرق نمی‌کنند. به همین دلیل استفاده از مام و اسپری خوشبو کننده برای کودکان لزومی ندارد.

«حنا» به دلیل ویژگی قابض بودن و به دلیل این‌ که غدد عرق را کم می‌کند و چربی پوست را کاهش می‌دهد، خاصیت ضد تعریق دارد و افراد می‌توانند برای کاهش بوی بد بدن از آن استفاده کنند.

دکتر محمدجواد ناظمی، متخصص پوست و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران درباره این محصول‌های بهداشتی، توضیح‌های جالبی دارند که خواندنش خالی از لطف نیست.

آقای دکتر! دئودورانت‌ها و ضدعرق‌ها و به خصوص مام‌ها در تابستان زیاد استفاده می‌شوند. چگونه این مواد قادرند از ایجاد بوی بد پیشگیری ‌کنند؟

همه انسان‌های سالم به میزان های متفاوتی عرق می‌کنند، چرا که ترشح عرق ضمن تنظیم درجه حرارت بدن، خواص مفید دیگری هم دارد. بنابراین تقریبا همه ما به این محصول‌های بهداشتی نیاز داریم.

البته بعضی‌ها بیشتر عرق می‌کنند. لفظ هیپرهیدروز به مواردی اطلاق می‌شود که مقدار ترشح عرق بیش از حد طبیعی است که گاهی نه تنها موجب آزار جسمی، بلکه موجب صدمه‌های روحی و حتی شرمساری فرد می‌شود. هیپرهیدروز اغلب به طور اتفاقی در مراجعه بیماران به کلینیک‌ها برای بیماری‌های دیگر توسط پزشک معالج تشخیص داده می‌شود.

حالا کدام یک از این محصول‌ها بهترند: ضدعر‌ق‌های محلول یا مام‌های جامد؟

دئودورانت‌ها و ضدعرق‌ها به شکل های مختلفی وجود دارند؛ مثل رول‌ها، ژل‌ها، حالت‌های چسب مانند، صابون‌ و... که بسیاری از این محصول‌ها برای مصرف زیر بغل هستند. ولی این مواد، تاثیر زیادی در بیماران هیپرهیدروز ندارد و اثر آنها موقتی است.

این که عرق بعضی‌ها بدبوتر است، آیا به این خاطر نیست که آنها از مام استفاده نمی‌کنند؟

نه! ممکن است این افراد زیادتر از حالت عادی عرق کنند، ولی به علت تعداد کم افراد مبتلا به هیپرهیدروز (تعریق شدید) در جامعه، به نظر می‌رسد بعضی غذاها و نیز تعدادی از داروها می‌توانند موجب بوی بد بدن شوند.

برای این افراد مام‌ها جوابگو هستند؟

نه؛ آنها باید دنبال درمان پزشکی باشند. برای درمان تعریق شدید (هیپرهیدروز) توسط پزشک، راه‌های مختلفی وجود دارند، مثل استفاده از آلومینیوم و سایر نمک‌های متالیک (فلزی) مثل زیرکونیوم که به علت انسداد مکانیکی غدد عرق موجب کاهش ترشح عرق می‌شوند.

درمان تزریقی هم وجود دارد؟

بله، یکی از راه‌های فیزیکی در درمان تعریق شدید این است که آب معمولی و جریان الکتریکی برای تعویض یون‌های داخل غدد عرق و جدار آنها استفاده می‌شود. تزریق بوتولینوم توسط پزشک متخصص نیز به علت کاهش ترشح غدد عرق، یکی دیگر از راه‌های کنترل است. استفاده از ترکیب‌های موضعی آنتی‌کولینرژیک‌ که موجب کاهش ترشح عرق‌ می‌شوند نیز کمک درمانی است. جراحی و قطع اعصاب سمپاتیک تنه‌ای نیز از دیگر راه‌های درمانی است.

داروهای خوراکی چطور؟

درمان‌های سیستمیک و استفاده از بعضی داروها مانند تعدادی از داروهای ضدافسردگی (سه حلقه‌ای‌‌ها) و آنتی‌کولینرژیک‌های خوراکی و حتی روان‌درمانی نیز هر کدام ضمن کنترل و کاهش ترشح عرق عوارض دیگری دارند که گاهی مصرف آن در بیماران با مشکل‌هایی همراه است.

حالا اگر کسی نتوانست با مام‌ها جلوی عرق کردن را بگیرد، چه مشکلاتی پیدا می‌کند؟

هیپرهیدروز ضمن ایجاد مشکل‌های اجتماعی، موجب کاهش اعتماد به نفس و ناتوانی شغلی و حتی به علت صدمه به کفش‌ها و البسه، موجب ضرر مالی نیز می‌شود.

آیا این واقعیت که می‌گویند بوی معطر مام نمی‌تواند بوی بد عرق بعضی‌ها را از بین ببرد، صحیح است؟

بله؛عرق این افراد بسیار بد بو است و مبتلا به برم‌هیدروز هستند. برم‌هیدروز نیز شبیه هیپرهیدروز است، ولی در این حالت غدد عرق بوی بدی ‌داشته و نواحی گرفتار اغلب زیربغل و پاها هستند. اگر چه گرفتاری دو ناحیه مزبور از نظر ابتلای نوع غدد عرق متفاوت است، ولی در صورت ابتلای ثانوی به میکروب یا قارچ موجب بوی بد نواحی فوق می‌شود. غدد عرق تنها عامل بوی بدن نیستند و موارد دیگری چون سبوم (غدد چربی داخل پوست) و پوست سر نیز عامل بوی بدن هستند.

مواد تشکیل دهنده مام ها چیست؟

تهیه چنین محصول‌هایی راحت بوده و احتیاج به هیچ‌گونه نسخه‌ای ندارد و محدودیتی نیز برای مصرف آنها به عنوان محصول‌های آرایشی بهداشتی وضع نشده است. ترکیب‌ها و فرمولاسیون‌ این محصول‌ها عمدتا شامل املاح آلومینیوم یا زیرکونیوم است که با غلظت‌های مختلف در کارخانه‌ها تولید می‌شوند و نیز جهت از بین بردن میکروب‌ها، آنتی‌بیوتیک‌های مختلفی به آنها اضافه می‌شوند و هر کدام دارای ترکیبات نگهدارنده‌‌ای هستند که از میکروبی شدن یا قارچی شدن یا فساد آنها در کوتاه‌مدت یا مدت تعیین شده جلوگیری می‌کنند و نیز اسانس و رایحه‌ای برای خوشبو شدن آنها به این محصول‌ها اضافه می‌کنند.

ممکن است کسی با استفاده مام در زیر بغلش دچار حساسیت و خارش شود؟

خب، از آنجا که درجه حساسیت افراد متفاوت است، امکان بروز چنین حساسیتی با هر ترکیبی وجود دارد و لازمه درمان این مشکل، قطع مصرف محصول و درمان اختصاصی است. شایع‌ترین عارضه‌ای که ممکن است ایجاد شود، درماتیت‌های (التهاب‌های) موضعی ناشی از تحریک پوستی توسط این مواد است که این مورد بیشتر در ارتباط با نمک‌های آلومینیوم یا آلومینیوم است که در نواحی زیربغل و گاه دست‌ها و پاها (محل‌های مصرف) ایجاد می‌شود. با کاهش دفعات مصرف یا استفاده از ترکیبات ملایم‌تر و نیز استفاده از آن در پوست بدون عرق و به‌خصوص شب‌ها که عرق کردن کمتر است، ضمن این که موجب اثر بیشتر و عوارض کمتر می‌شود، آسیب کمتری نیز به البسه وارد می‌کند. در صورت بروز چنین التهابی استفاده از کِرِم‌های موضعی استرویید برای رفع مشکل کمک می‌کند. پس لازم است از مصرف چنین محصول‌هایی به دفعات مکرر و زیاد و نیز در سطح وسیع و عرق کرده پرهیز کرد.

گاهی با مصرف مام‌ها یک ضایعه گلوله‌ای شکل در زیر بغل ایجاد می‌شود که بعضی‌ها آن را با سرطان اشتباه می‌گیرند. چرا؟

ببینید؛ یک ترکیبی که اغلب در دئودورانت‌ها وجود دارد زیرکونیوم است که ممکن است موجب این واکنش (گرانولوم زیرکونیوم) شود که به صورت یک ضایعه التهابی نسبتا سفت سلولی و تقریبا گرد و به اندازه چند میلی‌متر یا بزرگ‌تر است که در پوست زیر بغل به وجود می‌آید. این ضایعه ناشی از حساسیت تاخیری به ترکیب زیرکونیوم بوده و در صورت چنین تشخیصی، نمونه‌برداری (بیوپسی) از پوست توصیه می‌شود و در صورت اثبات بیماری احتیاج به درمان اختصاصی دارد. ولی می‌توان گفت که با وجود مصرف بسیار زیاد چنین محصول‌هایی، عوارض خیلی جدی تا کنون گزارش نشده و تعدادی نیز به صورت تئوری بوده است.

چرا گودی کمر افزایش می یابد؟

همه ما گودی‌ کمر داریم و امری طبیعی است، ولی اگر این گودی از حد مشخصی بیشتر شود، مشکل زا می شود که در علم پزشکی به آن "هیپرلوردوز" (hyperlordosis) یا گودی بیش از حد کمر می گویند.

خداوند در طول ستون فقرات ما چهار انحنا قرار داده است:

یک انحنا در گردن که آن هم مانند انحنای کمر حالت تورفتگی دارد.

یکی در ناحیه پشت که به بیرون تحدب پیدا می‌کند. یکی در ناحیه کمر و سرانجام در ناحیه دنبالچه که انحنا به سمت جلو دیده می‌شود.

تکرار این فرورفتگی ها و بیرون آمدن های ستون فقرات به طور یکی در میان، باعث می شود تا بتوانیم نیروی بیشتری را تحمل کنیم.

اگر ستون فقرات ما مانند یک میله صاف بود، با کوچک‌ترین فعالیتی استخوان‌هایمان به شدت تحت فشار قرار می‌گرفتند و دچار کمردرد می‌شدیم.

علل گودی بیش از اندازه کمر

یکی از دلایل شایع هیپرلوردوز، قوز پشت است، یعنی ستون فقرات برای جبران این قوز دچار هیپرلوردوز می‌شود.

مورد شایع دیگر در دختران نوجوانی دیده می‌شود که در آستانه بلوغ هستند و به دلیل شرم و حیایی که از رشد سینه‌های خود دارند، مدام قوز‌ می‌کنند و این باعث تشدید گودی کمر می‌شود.

بعضی افراد هم در ناحیه لگن خود یک مشکل آناتومیک دارند که زاویه اتصال اندام تحتانی به لگنشان طبیعی نیست که با گودی بیش از اندازه کمر‌ جبران می‌شود.

دررفتگی مادرزادی لگن هم می‌تواند گودی کمر را به دنبال داشته باشد.

لغزندگی مهره‌های کمری به روی هم و کوتاهی تاندون آشیل پا هم از علل دیگر گودی کمر بیش از اندازه هستند. وقتی تاندون آشیل پای یک فرد کمی کوتاه باشد، موقع راه رفتن بیشتر روی پنجه پا راه می‌رود. به این افراد، پنجه‌رو می‌گوییم. در این حالت، اندام تحتانی به سمت جلو تمایل پیدا می‌کند و برای جبران آن در ناحیه کمر، گودی افزایش پیدا می‌کند.

روش های تشخیص هیپرلوردوز

روش‌های گوناگونی را در معاینات بدنی یا توسط عکس‌برداری می‌توان به‌کار گرفت. اما شایع‌ترین روش این است که پزشک از بیمار می‌خواهد تا صاف بایستد، در حالی که دو دست او آویزان باشد. در این حالت، اگر یک شاقول را از کنار سوراخ خارجی گوش او رها کند، در حالت طبیعی باید از کنار برجستگی استخوان ران بگذرد. اما در حالتی که فرد هیپرلوردوز دارد، نخ شاقول‌ جلوی این برجستگی قرار می‌گیرد. معمولا گودی کمر 45 تا 50 درجه را طبیعی در نظر می‌گیریم.

البته با استفاده از عکس ایستاده ی ستون فقرات هم می‌توان میزان گودی کمر را اندازه گرفت.

مشکلات ناشی از گودی بیش از حد کمر

گودی بیش از حد کمر می‌تواند قوز پشت و به دنبال آن افزایش فرورفتگی ستون فقرات گردنی و آسیب همه این ها را در پی داشته باشد.

از طرف دیگر، به دلیل عدم توازن در تقسیم وزن، استخوان لگن تحت فشار قرار می‌گیرد.

به هم خوردن تعادل و کشیدگی عضلات محافظت‌کننده ستون فقرات نیز کمردردهای کششی در پی خواهد داشت.

گودی بیش از حد کمر در خانم ها شایع تر است

به علت این که قوز پشتی و ناهنجاری‌‌های ستون فقرات در خانم‌ها بیشتر دیده می‌شود، گودی بیش از حد کمر هم در آنها نسبتا بیشتر است. خانم‌ها در سنین پایین‌تری دوره رشد ناگهانی بلوغ خود را طی می‌کنند و همین امر شاید علت بالاتر بودن ناهنجاری‌های عضلانی اسکلتی در آنها باشد.

استفاده از کفش‌های پاشنه بلند مهم ترین عامل ابتلا به گودی بیش از حد کمر در خانم ها است. نمی‌توان گفت که خانم ها کفش پاشنه بلند نپوشند، اما حداقل کفش پاشنه بلندی را بپوشند که بیشتر از 5 سانتی‌متر پاشنه نداشته باشد. علاوه بر این، حتما باید پاشنه کفش، پهن و لژدار باشد.

بارداری در زنان، یکی از عوامل ابتلا به گودی کمر در آنها است. در دوران بارداری شکم به سمت جلو آمده و عضله‌ آن شل می‌شود. از آن پس مادر باید تا دو سال به کودک خود شیر بدهد که عدم شیردهی صحیح به کودک هم یکی دیگر از عوامل ابتلا به گودی کمر در زنان به شمار می‌رود.

به مادرانی که کودک شیرخوار دارند، توصیه می‌شود هنگام شیردهی بالشی را روی پای خود قرار دهند و کودک خود را روی آن قرار داده سپس شیر دهند. همچنین در بعضی از فواصل به حالت خوابیده به کودک خود شیر دهند.

علت قرمزی چشم ها چیست؟

قرمزی چشم هنگامی رخ می‌دهد که عروق خونی در سطح چشم گشاد شوند و معمولا در اثر عفونت میکروبی یا حساسیت است.

برخی از علل شایع قرمزی چشم‌ها شامل موارد زیر است:

- فشار آمدن به چشم به علت کار زیاد، مثل نگاه کردن طولانی مدت به مانیتور کامپیوتر

- سرفه شدید و مداوم

- عفونت چشم

- سرماخوردگی یا آلرژی (حساسیت)

- گلوکوم (آب ‌سیاه) حاد چشم

- خراش قرنیه که معمولا ناشی از گذاشتن طولانی‌مدت لنز یا وارد شدن شن یا گرد و غبار به چشم است.

- مشکلات خونریزی‌دهنده که اغلب ناشی از مصرف داروهای رقیق‌کننده خون است.

قرمزی چشم در اثر التهاب ملتحمه

قرمزی چشم معمولا برای بیان ورم و التهاب ملتحمه چشم به کار می رود. ملتحمه، پرده شفافی است که زیر پلک ها و قسمت هایی از کره چشم را پوشانده است.

التهاب ملتحمه می تواند در اثر عفونت باکتریایی یا ویروسی و یا در اثر حساسیت (آلرژی) باشد.

این بیماری ممکن است منجر به احساس وجود جسم خارجی در یک یا هر دو چشم شود ، طوری که فرد احساس می کند قادر به بیرون آوردن آن نیست. همچنین زمانی که فرد از خواب بیدار می شود، ممکن است چشم وی پر از ترشحات باشد.

بروز التهاب علاوه بر ایجاد قرمزی، بر روی بینایی نیز گاهی تأثیر می گذارد.

اگر فردی دچار قرمزی چشم شود، با انجام اقدامات خاصی می تواند آن را برطرف نماید. ولی از آنجایی که قرمزی چشم می تواند مسری باشد، لذا باید هرچه سریع تر تحت درمان قرار گیرد. این درمان سریع به خصوص در سنین قبل از مدرسه که کودک می تواند به التهاب ملتحمه باکتریایی یا ویروسی مبتلا شود، بسیار مهم است.

نشانه ها

خارش و یا قرمزی در یک یا هر دو چشم ، تاری دید، حساسیت به نور، انواع ترشحات در یک یا هر دو چشم که در طی شب منجر به تشکیل دلمه در چشم ها می شود و نهایتا فرسودگی چشم.

دلایل

باکتری ها، ویروس ها و حساسیت می توانند منجر به بروز قرمزی چشم شوند، اما شایع ترین علت ویروس ها می باشند. گاهی اوقات نوزادان به علت باز نشدن کامل مجرای اشکی مبتلا به قرمزی چشم می شوند.

در ورم ملتحمه ناشی از باکتری یا ویروس، یک یا هر دو چشم مبتلا می شوند. فرم باکتریایی و ویروسی می توانند با سرماخوردگی ارتباط داشته باشند و هر دو بسیار مسری هستند. این فرم ها معمولا در اطفال شایع تر هستند، اما بالغین نیز به همان نسبت می توانند مبتلا شوند.

در ورم ملتحمه ناشی از حساسیت یا آلرژی معمولا هر دو چشم مبتلا می شوند که به دلیل تماس با مواد حساسیت زا نظیر گرده گل ها ایجاد می شود. در پاسخ به مواد حساسیت زا، هیستامین در بدن ترشح می شود. آزاد شدن هیستامین در بدن می تواند منجر به بروز علائم حساسیت مانند قرمزی چشم ها شود. فرد مبتلا به قرمزی چشم ناشی از حساسیت ممکن دچار خارش شدید چشم ها ، خارش بدن ، عطسه و آبریزش بینی گردد. به علاوه ممکن است پلک ها تا حدی ورم کنند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه نمود؟

قرمزی چشم، یک حساسیت تحریک کننده می باشد، اما در اکثر مواقع برای بینایی ضرری ندارد و به ندرت نیاز به درمان فوری و شدید پیدا می کند. ولی از آنجایی که این بیماری می تواند تا دو هفته بعد از شروع علائم مسری باشد، لذا تشخیص و درمان به موقع بسیار مهم می باشد.

کودکان مبتلا به ورم ملتحمه باکتریایی باید تا شروع درمان، از سایر کودکان دور نگه داشته شوند، اما فرم ویروسی تنها تا چند روز مسری است.

گاهی اوقات ورم ملتحمه سبب بروز عوارضی در قرنیه می شود که نیاز به درمان فوری دارد.

تشخیص

برای تشخیص عامل بیماری، ممکن است پزشک از ترشحات چشم بیمار نمونه ای تهیه کند و به آزمایشگاه بفرستد. اگر بیمار کودکی باشد که مرتبا دچار قرمزی چشم می شود، باید از نظر وجود انسداد در مجاری اشکی، توسط پزشک مورد معاینه قرار بگیرد.

درمان

اگر عفونت باکتریایی وجود داشته باشد، باید از قطره های آنتی بیوتیکی استفاده کرد تا هر چه سریع تر عفونت درمان شود. برای پیشگیری از عود عفونت، باید دوره درمان به طور کامل طی شود. معمولا عفونت های ویروسی به خودی خود در طی یک هفته درمان می شوند.

اگر فرم حساسیتی وجود داشته باشد، ممکن است از انواع قطره های چشمی جهت درمان استفاده شود که شامل آنتی هیستامین ها، کورتون ها و قطره های ضدالتهابی می باشند.

البته تمامی این درمان ها باید تحت نظر پزشک متخصص انجام شوند و از انجام خودسرانه آنها پرهیز نمود.

پیشگیری از انتقال عفونت

رعایت نکات بهداشتی بهترین راه کنترل قرمزی چشم است. زمانی که عفونت تشخیص داده شد باید اقدامات ذیل انجام شود:

* هرگز با دست خود چشم هایتان را نمالید.

* هر زمان که ممکن است و به صورت مکرر دست های خود را بشویید.

* هر روز حوله ها و لباس های خود را بشویید و اجازه ندهید فرد دیگری از آن ها استفاده کند.

* وسایل آرایشی چشم خود را دور بیندازید و هرگز به دیگران اجازه ندهید از وسایلی که با چشم های شما تماس داشته اند، استفاده کنند.

* اگر از لنز چشمی استفاه می کنید، به توصیه های پزشک خود در ارتباط با نحوه محافظت از لنزهای چشم عمل نمایید.

* اگر کودک تان مبتلا به قرمزی چشم است و یا قرمزی چشم در مدرسه آنها شیوع پیدا کرده است، از تماس او با سایرین ممانعت کنید. بسیاری از مدارس، کودکان مبتلا را به خانه می فرستند.

* نوزادان بسیار مستعد ابتلا به عفونت های چشمی باکتریایی موجود در کانال زایمان هستند. این باکتری ها در بدن مادر هیچ گونه علامتی ایجاد نمی کنند. گاهی اوقات این باکتری ها در نوزادان منجر به بروز عفونت های چشمی بسیار شدید می شوند که نیاز به درمان فوری دارند. وجود همین اختلال سبب شده است که بلافاصله بعد از تولد از قطره های آنتی بیوتیکی چشمی نظیر اریترومایسین استفاده شود.

درمان خانگی

شما می توانید با استفاده از کمپرس گرم بر روی چشم مبتلا از شدت علائم آن بکاهید. بدین منظور از یک پارچه تمیز استفاده نموده و آن را بعد از قرار دادن در آب ولرم و فشردن، به آرامی بر روی چشم های خود قرار دهید.

در موارد حساسیتی، از مالیدن چشم هایتان خودداری ممانعت کنید، زیرا سبب رها شدن بیشتر هیستامین خواهد شد. در عوض می توانید از کمپرس سرد برای تسکین علائم استفاده نمایید. در این موارد از قطره های چشمی آنتی هیستامین و منقبض کننده های عروقی استفاده کنید.

مواد تشکیل دهنده خمیر دندان

خمیر دندان فرآورده ای است که برای تمیز کردن سطوح دندان از باقیمانده های مواد غذایی، براق و سفید کردن مینای دندان، کاهش بوی دهان، حفظ سلامت لثه ها و دندان ها به کار می رود.

بهترین ماده‌ای که خمیردندان را از خشک شدن محافظت می‌کند، گلیسیرین است. بنابراین اگر خمیردندانی خریدید که پس از باز شدن درش، خیلی سریع خشک شد بدانید که مواد مرطوب‌کننده ی درون آن مناسب نبوده‌اند.

یک خمیردندان مناسب باید تا پایان زمان انقضا خشک نشود و به آسانی از لوله (تیوپ) خمیردندان خارج شود.

مواد تشکیل دهنده خمیر دندان عبارتند از :

* مواد مرطوب ‌کننده: این مواد برای جلوگیری از سفت و خشک شدن خمیردندان به آن افزوده می‌شوند.

* مواد کف ‌کننده: خمیردندان‌هایی که هنگام مسواک زدن، خوب کف می‌کنند و شما احساس می‌کنید دندان‌هایتان را خوب تمیز کرده‌اند، از این نظر مناسبند.

* مواد چسبنده: این مواد باعث چسباندن اجزای خمیردندان به یکدیگر می‌شود که شامل: صمغ، کتیرا، آلژینات سدیم، ژلاتین سدیم و نشاسته است.

* مواد شیرین‌ کننده: برای بعضی افراد طعم خمیردندان اولین نکته‌ای است که در هنگام خرید به آن توجه می‌کنند. مواد شیرین‌کننده همان موادی هستند که طعم خمیردندان‌ها را برای شما مطبوع می‌کنند.

* اسانس‌ها: شما خمیردندان با طعم نعناع، دارچین و یا پونه را می‌پسندید. اسانس‌ها در واقع مواد مطبوع‌کننده‌ای هستند که برای پوشاندن طعم و بوی نامطبوع مواد مصرف شده در خمیردندان‌ها استفاده می‌شوند.

* مواد محافظ: این مواد ضدمیکروبی بوده و خاصیت ضدعفونی‌کنندگی دارند. به همین دلیل شما با مصرف خمیردندان می‌توانید میکروب‌های پوسیدگی‌زا و مولد بیماری‌های لثه را در دهان‌تان غیرفعال کنید.

* رنگ‌ها: رنگ خمیردندان‌ها هم به خاطر افزودن رنگ‌های خوراکی مجاز به خمیردندان است.

خصوصیات یک خمیر دندان مناسب

1- دارای قدرت پاک کنندگی مناسب باشد و هیچ گونه مشکلی برای مینای دندان ، لثه ، لایه های مخاطی و یا دهان ایجاد نکند و با پوست و مخاط دهان سازگار باشد.

2- دارای بافت نرم و یکنواخت باشد و در اثر فشار معمولی و در دمای اتاق به راحتی از تیوپ خارج شده و بر روی مسواک پخش گردد.

3- خمیر دندان معمولا در تیوپ های لیمینت یا آلومینیوم بسته بندی می گردد که در شرایط معمولی این بسته بندی نباید هیچ گونه تاثیر سوئی بر روی خمیر دندان ایجاد نماید، به عنوان مثال نباید در اثر تماس خمیر دندان با جدار تیوپ، زنگ زدگی و ... ایجاد شود. این بسته بندی باید سالم ، بدون نشت ، ترک و سوراخ باشد.

4- تا زمان تاریخ انقضا، از لحاظ فیزیکی و شیمیایی پایدار باشد و تغییری در شکل ظاهر ی آن پدیدار نگردد.

توصیه های خمیر دندانی

- بعد از هر بار استفاده از خمیر دندان، حتما  در آن را ببندید تا خشک و آلوده نگردد.

- بعد از هر وعده غذایی، با مسواک و خمیر دندان مناسب، دندان ها را بشویید.

- کودکان باید روش صحیح استفاده از خمیر دندان را یاد بگیرند، طوری که آن را قورت ندهند.

- در کودکان به منظور پیشگیری از عوارض نامطلوب، حتما از خمیر دندان مخصوص کودک استفاده کنید.

- قبل از استفاده از خمیر دندان هایی مانند ضد جرم ، ضد پلاک ، ضد حساسیت و ... با دندانپزشک مشورت نمایید.

- در هنگام مصرف خمیر دندان به تاریخ انقضا و اطلاعات مندرج در روی فرآورده و چگونگی مصرف صحیح آن توجه نمایید و از بلعیدن خمیر دندان خودداری کنید.

* هشدار:

مصرف سیگار و دخانیات باعث افزایش بروز ژنژیویت (التهاب لثه) و پوسیدگی دندان می گردد. همچنین باعث بوی بد دهان و زرد شدن دندان ها می شود.

قوز پشت و ورزش هایی برای رفع آن

انحنا داشتن (تحدب) ستون فقرات در قسمت پشت تا حدی طبیعی است. اما وقتی این انحنا از حد مشخصی بیشتر شود، به آن کیفوز (Kyphosis) یا قوز می گویند.

کیفوز یک اختلال ستون فقرات است که در کودکان یا بزرگسالان رخ می دهد. این اختلال باعث پشت بر آمده یا کوهان دار می شود.

انحناهای طبیعی ستون فقرات، سر را روی مرکز لگن حفظ می کنند و باعث جذب متناسب نیروهای وزنی و ضربه ها می شوند. در ناحیه سینه ای افزایش بیش از حد قوز پشت و در ناحیه کمری افزایش گودی کمر می تواند باعث وضیعت بد بدن و عدم تعادل سر روی لگن گردد.

قوز ستون مهره ها به علت تغییر شکلی که در تناسب اندام ایجاد می کند، برای افراد بسیار ناخوشایند است. پزشک ارتوپد برای تشخیص این بیماری از رادیوگرافی ساده استفاده می کند. اگر قوس ستون فقرات سینه ای از 50 درجه بیشتر باشد، غیر طبیعی محسوب می شود.

کیفوز ستون مهره ها از بیماری های مهم استخوان و مفاصل بوده و وظیفه تشخیص و درمان های جراحی و غیر جراحی بیمار، بر عهده پزشک متخصص ارتوپد است.

انواع قوز یا کیفوز

کیفوز وضعیتی (Postural kyphosis) :

شایع ترین نوع کیفوز ستون مهره است و در واقع افزایش قوسی است که به طور طبیعی در ستون مهره سینه ای وجود دارد. این عارضه بیشتر در نوجوانان دیده می شود و در دختران بیشتر است. این بیماری به ندرت دردناک است. کیفوز وضعیتی به ندرت موجب بروز مشکلی در زمان بزرگسالی می شود.

کیفوز شوئرمن (Scheuermann’ Kyphosis) :

شوئرمن نام رادیولوژیست دانمارکی است که اولین بار این عارضه را شرح داد. این بیماری نیز در نوجوانان بروز کرده و معمولا شدت قوس ستون مهره در این بیماری بیش از  کیفوز نوع قبل است. گاهی دردناک می شود که ممکن است درد در هنگام ایستادن و نشستن طولانی مدت یا با فعالیت ورزشی بیشتر شود. در رادیوگرافی ساده مهره های این بیماران تغییر شکل داده و به جای استوانه ای بودن به صورت گوه دیده می شوند.

کیفوز مادرزادی (Congenital Kyphosis) :

در این نوع کیفوز، ستون مهره جنین در زمانی که در شکم مادر است خوب تشکیل نشده است. ممکن است دو یا چند مهره از یک طرف به هم چسبیده باشند، یا یک مهره بصورت ناقص تشکیل شده باشد که بعد از تولد با رشد بچه، قوس ستون مهره به تدریج بیشتر می شود.

درمان کیفوز یا قوز پشتی ستون فقرات

پزشک ارتوپد از درمان های غیر جراحی و جراحی برای درمان کیفوز ستون فقرات استفاده می کند.

بیمار باید نرمش های طبی خاصی را انجام دهد.

اگر فرد همچنان در حال رشد باشد، ممکن است پزشک معالج از بریس های خاصی (قوزبند) استفاده کند.

استفاده از این بریس ها معمولا تا زمان اتمام رشد در پایان بلوغ ادامه می یابد.

اگر زاویه قوس ستون مهره بیش از 75 درجه باشد، معمولا از درمان جراحی استفاده می شود.

درمان کیفوزهای مادرزادی نیز توسط عمل جراحی صورت می گیرد.

ورزش هایی برای درمان قوز

1- در حالت سجده قرار بگیرید و دست ها را پشت سر بگذارید. سپس سر ، گردن و تنه را تا حدی بالا بیاورید که با لگن در یک سطح قرار بگیرند.

2- چانه را به سمت عقب ببرید. حفظ این وضعیت به مدت 8 ثانیه توصیه می شود.

3- گوشه اتاق ایستاده و دست ها را به دیوارها تکیه دهید. سپس سعی کنید که تنه خود را به سمت جلو برده و این وضعیت را برای چند ثانیه حفظ نمایید.

4- یک دست را روی دنده ها و یک دست را روی شکم قرار دهید و تلاش نمایید که در حین دم و بازدم، زیر دست بالایی انقباضی حس نشود. به این ترتیب تنفس فقط توسط عضله دیافراگم (یعنی زیر دست پایینی) انجام خواهد شد.

5- روی تشک سفتی نشسته و دو مکعب در طرفین خود قرار دهید. سپس دست ها را روی مکعب ها گذاشته و سعی نمایید تنه را به سمت بالا ببرید، طوری که باسن از زمین جدا شود. حفظ این وضعیت به مدت 8 ثانیه توصیه می شود.

6- روی زمین دراز بکشید و یا این که بایستید و به دیوار تکیه نمایید. یک رول از جنس فوم یا غیره را در محلی که بیشترین قوس کیفوز حس می شود قرار دهید. سپس قسمت بالا تنه را روی این فوم به عقب ببرید.

7- این ورزش به صورت نشسته روی صندلی یا ایستاده قابل انجام است. دست ها را در امتداد شانه قرار داده و با استفاده از طناب های الاستیک، دست ها را به عقب حرکت دهید.

چرا عضلات می گیرند؟

شاید شما هم تا به حال با چنین مشکلی رو به‌رو شده اید که ناگهان عضله‌تان بگیرد و سفت و خشک شود. در حقیقت به انقباض ناگهانی و غیرارادی یک یا چند عضله، گرفتگی عضلانی می‌گویند. درد ناشی از گرفتگی عضلات یکی از دردهای شایع است که معمولا در نواحی کمر، پشت ساق پا، گردن و ستون فقرات ایجاد می‌شود. اگرچه این حالت معمولا خطری ندارد، اما می‌تواند به طور موقتی عضله را از حرکت باز دارد.

گرفتگی عضله از زمانی آغاز می‌شود که بدن شما برای مدتی طولانی در وضعیتی نامناسب قرار بگیرد، یا فعالیت‌های شدیدی را انجام بدهید بدون این که بدن‌تان آمادگی لازم را داشته باشد. به این ترتیب یکی از عضلات شما در نقاطی مثل گردن یا کمر دچار دردی شدید می‌شود که اصطلاحا می‌گویند گرفته است و این درد‌ آن قدر زیاد است که امکان تحرک را تا مدتی از شما می‌گیرد.

لذا استفاده بیش از حد از عضلات، فشار عضلانی یا قرارگیری بدن در وضعیتی خاص برای مدت زمان طولانی هر کدام می‌توانند سبب گرفتگی عضلات شوند.

کم آبی بدن نیز می تواند باعث گرفتگی عضلات شود. به همین دلیل ورزشکارانی که پس از ورزش و به خصوص در آب و هوای گرم خسته شده و دچار کم‌آبی بدن می‌شوند، معمولا چنین شرایطی را تجربه می کنند.

یکی دیگر از انواع شایع گرفتگی عضلات ، در طول شب رخ می دهد و بیشتر عضلات ساق پا و انگشتان را درگیر می‌کند.

البته در بیشتر شرایط علت اصلی گرفتگی عضله مشخص نیست. گرفتگی عضلات اغلب مشکل خاصی نداشته و خطری ایجاد نمی‌کند، اما در برخی موارد بیماری‌ها و شرایط خاصی می‌توانند سبب ایجاد این حالت باشند. گرفتگی عضلانی گاهی به علت اختلالات الکترولیت، میوپاتی ، نوروپاتی، بیماری‌های غده تیروئید، کلیه، اعصاب، اختلالات هورمونی، دیابت و کم‌خونی می‌تواند باشد.

همچنین در زنان باردار به خصوص در مراحل آخر بارداری، به علت اختلال یونی و کمبود کلسیم ممکن است در ران و ساق پا گرفتگی عضلات ایجاد شود.

به طور کلی، گرفتگی عضله از دیدگاه علمی وقتی رخ ‌می‌دهد که عضله‌ای دچار انقباض می‌شود، اما به شکل اولیه‌اش بر نمی‌گردد. این که چرا چنین اتفاقی می‌افتد به‌دلایلی مربوط است که در انقباض و انبساط عضلات بدن ما نقش دارند که از آن جمله می‌توان به مواد غذایی مختلف در خون اشاره کرد. رژیم غذایی هنگامی در گرفتگی عضلات نقش دارد که در آن مایعات و کلسیم کم مصرف می‌شود.

چه طور آرام بگیریم؟

حتی اگر مردم دلیل گرفتگی عضلات را بدانند و به آنها اطمینان دهید که پس از مدتی کوتاه بهبود پیدا می‌کنید، اما درد ناشی از گرفتگی عضلات آنقدر شدید است که کلافه‌شان می‌کند و پی راه چاره برای رفعش می‌گردند.

چنانچه شما هم با چنین مشکلی رو به رو هستید، با انجام اقدامات زیر می‌توانید آن را بهبود بخشیده و شرایط بهتری ایجاد کنید:

- بهترین راه درمان این عارضه،کشش آرام و ممتد عضله است، به طوری که اگر عضلات پشت ساق پای شما گرفته است، بنشینید، پاها را دراز کنید و انگشتان پا را به سمت بالا بکشید.

- عضله آسیب‌دیده را به آرامی بمالید. بنابراین ماساژ مناسب و آهسته می‌تواند به شما کمک کند.

- از گرما یا سرما استفاده کنید، به عنوان مثال گذاشتن حوله‌ای گرم یا یک حمام آب گرم یا گذاشتن بسته‌ای یخ روی عضله می‌تواند به آرام شدن آن کمک کند.

چه کنیم تا عضله مان نگیرد؟

* دقت کنید تا بدن تان با کم‌آبی روبه‌رو نشود. به همین دلیل هر روز به مقدار کافی آب بنوشید، به خصوص زمان‌هایی که مشغول فعالیت بدنی شدید هستید یا در هوای گرم قرار دارید و زیاد عرق می کنید، این کار را در فواصل منظم تکرار کنید تا مشکلی ایجاد نشود.

* حتما به خاطر داشته باشید که قبل و بعد از هر ورزشی، عضله خود را به ‌آرامی کشش دهید.

* اگر شما هنگام خواب دچار این وضعیت می‌شوید، قبل از رفتن به رختخواب این کشش‌های بدنی را انجام دهید. ورزش سبک قبل از خواب می‌تواند در پیشگیری از این وضعیت مفید باشد.

اگر‌های پرخطر؟

گرفتگی عضلات معمولا چندان خطرناک نیست، اما در این زمینه هم اگرهایی در مراجع پزشکی وجود دارد، مثلا اگر شما به‌ کرات دچار این مشکل می‌شوید، اگر حس می کنید ماهیچه‌های بازوها یا پاهایتان از قدرت سابق برخوردار نیستند و نمی‌توانید فعالیت‌های پیشین را به راحتی انجام بدهید، اگر اندام‌هایتان بی‌حس می‌شوند، اگر درد گرفتگی عضلات شدتی غیر طبیعی پیدا می کند به طوری که از شدت آن بی‌خواب می شوید، اگر تب کرده‌اید و وزن‌تان بی‌هیچ دلیل مشخصی در حال پایین آمدن است، در این صورت ممکن است گرفتگی عضله یک واکنش غیر عادی ماهیچه‌ای باشد. لذا باید به سرعت به پزشک مراجعه کنید.